Πόσες φορές έτυχε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό και όρεξη μια δραστηριότητα ή ένα project και στην πορεία αυτός ο ενθουσιασμός να ατονεί, να χάνεται, να εξανεμίζεται; Πόσες φορές δεν πείσαμε τον εαυτό μας ότι αυτή την φορά θα επιμείνουμε μέχρι τέλους αλλά κάτι πήγε στραβά στην πορεία; Η προσπάθεια να μείνουμε κινητοποιημένοι προς ένα σημαντικό στόχο δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση.

Το Σύνδρομο του Απατεώνα περιγράφει την διάχυτη αίσθηση που έχουν κάποιοι άνθρωποι - οι οποίοι διακρίνονται μάλιστα από μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο τους - ότι έχουν καταφέρει τα πάντα από τύχη και είναι απλά θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η αναξιότητα τους. Στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν στις ικανότητες και στα ταλέντα τους, παρόλο που οι αποδόσεις τους συνηγορούν για τον αντίθετο. Τουναντίον τρέφουν την πεποίθηση ότι είναι απατεώνες καθώς έχουν πείσει όλους τους άλλους για το αντίθετο.

Η επιτυχία πολλών ανθρώπων συνοδεύεται συχνά από έναν ενδόμυχο φόβο: μήπως ανακαλύψει ο κόσμος γύρω τους πως δεν αξίζουν πραγματικά όλα όσα έχουν πετύχει, μήπως καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο φαίνονται και μήπως εν τέλει τους θεωρήσουν κοινούς απατεώνες. Η αδυναμία να συνδεθούν με τις επιτυχίες τους, ακαδημαϊκές ή και επαγγελματικές, να τις χρεώσουν σε προσωπικά χαρακτηριστικά και δεξιότητες και η απόλυτη πεποίθηση ότι τα κατάφεραν όλα από καθαρή τύχη, τους κάνει να τρέμουν στο βάθρο τους!

Η ψυχοθεραπεία είναι σε μεγάλο βαθμό μια αμφίδρομη διαδικασία. Είναι μια διαδικασία ανταλλαγής και συνεξέλιξης. Μπορεί ο ψυχοθεραπευτής να διαθέτει ένα απόθεμα γνώσεων, εμπειριών και τεχνικών προς εφαρμογή, αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να φανούν χρήσιμα χωρίς την συνειδητή, ειλικρινή και ανοιχτή συμμετοχή ενός θεραπευόμενου. Ο θεραπευόμενος μπορεί να φέρει ένα αίτημα προς επεξεργασία στην ψυχοθεραπεία αλλά αυτό δεν θα λυθεί αποκλειστικά και μόνο με την «αυθεντία» του θεραπευτή.

Δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για την ρουτίνα με αφορμή δύο πράγματα. Το ένα είναι το βίωμα των ανθρώπων, όπως το παρατηρώ και το αντιλαμβάνομαι στην κατάσταση της πανδημίας με ό,τι αυτή έχει επιφέρει στην ζωή μας. Ο περιορισμός των αυτονόητων μέχρι χθες επιλογών μας, αναφορικά με το πως θα περάσουμε την ώρα μας,την μέρα μας, την βδομάδα μας, ανάγει το ερώτημα του “Πως να αξιοποιήσω το χρόνο μου;” σε αρκετά σύνθετο πρόβλημα. Από την άλλη μεριά, δουλεύοντας συχνά με ανθρώπους που φλερτάρουν καθημερινά με την κατάθλιψη, που δυσκολεύονται να δομήσουν νόημα στην ζωή τους αλλά και να προσδώσουν αξία στην προσωπική τους υπόσταση, αρχίζω να εκτιμώ περισσότερο την αξία και τη χρησιμότητα μιας καθημερινής ρουτίνας.

Η ψυχοθεραπεία δεν χρειάζεται ίσως ιδιαίτερες συστάσεις. Αποτελεί μια επιστημονικά τεκμηριωμένη μέθοδο, με πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις, μέσα από την οποία οι άνθρωποι υποστηρίζονται από ειδικούς – τους ψυχοθεραπευτές – για να ξεπεράσουν ψυχολογικής φύσεως ζητήματα.

Κανένα ίσως χαρακτηριστικό προσωπικότητας με αρνητική βάση δεν έχει αγαπηθεί και προβληθεί θετικά όσο η τελειοθηρία ή αλλιώς τελειομανία. Ως τελειομανία χαρακτηρίζεται η ακατανίκητη επιθυμία του ατόμου να θέτει υψηλούς και συχνά μη ρεαλιστικούς στόχους και να αποτιμά την προσωπική του αξία με βάση την επίτευξη τους.

Αυτές οι γιορτές έχουν πολλές ιδιαιτερότητες για όλους μας. Ο περιορισμός στις μετακινήσεις μας και η προσπάθεια να τηρηθούν αποστάσεις, με γνώμονα πάντα την υγεία μας αλλά και την υγεία των δικών μας ανθρώπων, καταλήγει για πολλούς σε μια απόφαση καθόλου ευχάριστη: να περάσουν τις γιορτές μακριά από τους αγαπημένους τους.

Μιλώντας για φόβο ή άγχος εγκατάλειψης αναφερόμαστε την διάχυτη και έντονη πεποίθηση που διακατέχει κάποιον ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν και είναι δίπλα του ή ακόμα και αυτοί που μπορεί να τον γνωρίσουν στο μέλλον, θα τον εγκαταλείψουν. Η σκέψη ότι ο άλλος θα απομακρυνθεί από κοντά τους,  γεννά έντονα συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας, μεταφράζεται ως προσωπική απόρριψη και το άτομο την δικαιολογεί στην βάση της προσωπικής του αναξιότητας.

Η αποτελεσματικότητα της Γνωστικής Συμπεριφορικής Θεραπείας στις αγχώδεις διαταραχές δεν αποτελεί καινούριο επιστημονικό εύρημα. Καθώς όμως το άγχος κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην καθημερινότητα μας, αναζητούμε ανακούφιση σε πλήθος τεχνικών και παρεμβάσεων που υπόσχονται συχνά την ηρεμία που τόσο έχουμε ανάγκη.

Πρόσφατη έρευνα έρχεται να υποστηρίξει πως στον παθολογικό ναρκισσισμό υπάρχει αυξημένος κίνδυνος κατάθλιψης, ο οποίος σχετίζεται μάλλον με την δυσκολία στην διαχείριση των συναισθημάτων

Επιτυχία είναι να κατορθώνεις κάτι δύσκολο για σένα. Ακόμα όμως και αν θες να αγγίξεις την κορυφή, θα πρέπει πρωτίστως να βρεις τους κατάλληλους λόγους για να το κάνεις

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η υγιής επικοινωνία θεωρείται θεμέλιος λίθος μιας καλής συντροφικής σχέσης.

Η αρνητική κριτική αποτελεί για πολλούς ανθρώπους ένα μελανό σημείο στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

«Είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας που ματαιώνει την ευτυχία»

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί άραγε οι ευφυείς και πετυχημένοι –με πανεπιστημιακή μόρφωση και παχυλούς μισθούς– δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο θα μπορούσαν;

Η ψυχοθεραπεία είναι μια ιδιαίτερη και μοναδική σχέση ανάμεσα στον θεραπευόμενο και το θεραπευτή που αποσκοπεί στην ανακούφιση του πρώτου από τα προβλήματα που τον ταλανίζουν αλλά και στην σταδιακή καλλιέργεια των δεξιοτήτων που θα τον βοηθήσουν να τα διαχειρίζεται αποτελεσματικά στο μέλλον.

Πόσες φορές δεν βάλατε ένα στόχο που έμεινε αυτό ακριβώς μέσα στο πέρασμα του χρόνου: ένας στόχος, μια επιθυμία και τελικά μια ανάμνηση κάποιου πράγματος που κάποτε θελήσατε αλλά ποτέ δεν πραγματώθηκε;

Αν και όλοι βιώνουμε άγχος, η ικανότητα κάποιων ανθρώπων να το διαχειρίζονται αποτελεσματικά προσδίδει μεγαλύτερη ποιότητα και ηρεμία στην ζωή τους.

Το άγχος είναι μια σύνθετη ψυχοσωματική αντίδραση του οργανισμού όταν αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει μια κατάσταση ως εν δυνάμει επικίνδυνη.